yalçın oturtma

iki yüz gün geçti, bunlar beni oturtmaya karar verdi. dokuz kiloyu geçtiğim için, zıplaya zıplaya ve bayıla bayıla oturduğum ana kucağını kaldırdılar, kendi oturdukları koltuğa oturtmaya kalktılar. kolay mı öyle oturmak; yastıkları destek yaptılar, önüme tinin görüngübilimi'nden gayrı en sevdiğim kitaplarımdan birini koydular, agu gugu yapıp sırıttılar ama yetmedi bunlar bana...
... tüm bunlar kâr etmeyince, robocop tarzı bir mama sandalyesi alıp içine oturtmaya kalkıştılar bir süre sonra...
... o da yetmedi haliyle, mamalar tepmeye başladılar ağzıma uslu uslu oturayım diye bu sandalyede...
... hatta iyice özendirici olsun diye, ay üssü alfaya benzeyen arabamın koltuğunu da değiştirdiler, eskiden arkaya bakıp yatardım, şimdi onu da öne bakar ve düz oturur hale getirdiler...
... ne yaptım ben de, iki dişimi gösterip bastım çığlığı; oh olsun beni oturtmaya çalışanlara. yemezler öyle, alın size yalçın oturtma...